Με έκπληξη και λύπη έμαθα πρόσφατα ότι το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αρταίων κατά πλειοψηφία αποφάσισε την παραχώρηση του Ξενία σε ιδιώτη, με την πρόφαση δήθεν ότι αυτή είναι η μόνη λύση για να αποδοθεί το Κάστρο της Άρτας στους δημότες. Βέβαια, γνωρίζοντας τους συσχετισμούς στο Δημοτικό Συμβούλιο, δεν περίμενα και τίποτα καλύτερο! Από πολιτικές δυνάμεις και συμβούλους που στηρίζουν και υιοθετούν -ενίοτε ανοιχτά και ενίοτε δια της ανοχής και της απραξίας- μνημονιακές πολιτικές και νεοφιλελέυθερες πρακτικές και ανάγουν την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας ως πανάκεια και λύση «δια πάσαν νόσον», τι άλλο να περιμένει κανείς;
Η έκπληξη και η λύπη μου όμως εστιάστηκε στην τοποθέτηση του εκπροσώπου του Συλλόγου «Πολιτών Παρέμβαση», ο οποίος συναίνεσε και συναποδέχθηκε την πρόταση της ιδιωτικοποίησης του Ξενία!
Για όσους θυμούνται (αλλά και γι΄αυτούς που ξέχασαν), ο αγώνας των κατοίκων αυτής της πόλης για το άνοιγμα του Κάστρου ξεκίνησε το 2006, με μεγάλη ορμή και σύντομα μετατράπηκε σε ενεργό κίνημα,- ίσως το πιο χαρακτηριστικό και δυναμικό κίνημα των τελευταίων χρόνων στην περιοχή μας- στο οποίο έδωσαν πολλά άνθρωποι κάθε ηλικίας και τοποθέτησης, ορισμένοι εκ των οποίων μάλιστα δεν βρίσκονται σήμερα στη ζωή. Το βασικό αίτημα αυτής της κινηματικής πρωτοβουλίας ήταν «Κάστρο ανοιχτό για όλο το Λαό» και συμπύκνωνε την βασική θέση του, που δεν ήταν άλλη από την ανάληψη άμεσων πρωτοβουλιών για το άνοιγμα του Κάστρου και την απόδοσή του στο Δήμο Αρταίων ως νόμιμο ιδιοκτήτη και εκπρόσωπο όλου του αρτινού λαού , τη διάσωση του «Ξενία» και την αποκατάστασή του, με σκοπό να αποτελέσει στο μέλλον κέντρο πνευματικών εκδηλώσεων και πολιτιστικών δραστηριοτήτων κάθε είδους–δεδομένης και της έλλειψης πνευματικού κέντρου στην πόλη μας. Στόχος όλων αυτών ήταν να λειτουργούν οι χώροι του Κάστρου και του Ξενία ως χώροι κοινής χρήσης προς όφελος όλων των δημοτών, ανοιχτά και απρόσκοπτα, χωρίς εξαιρέσεις και αποκλεισμούς. Ως μια όαση εναλλακτικής συνεύρεσης των κατοίκων, πολιτιστικής παρέμβασης και δράσης, πνευματικού προβληματισμού κι εκδηλώσεων, αλλά και ως τόπος αναψυχής και χαλάρωσης. Όχι στα χέρια ιδιωτών, (ξενοδόχων ή άλλων επιχειρηματιών), κάποιοι εκ των οποίων μάλιστα από τότε εποφθαλμιούσαν και λοιδωρούσαν τον αγώνα μας!
Πότε αλήθεια άλλαξε αυτό το αίτημα; Ποιός και εν ονόματι ποιού το αλλοίωσε, το αποδυνάμωσε και το ποδοπάτησε; Μέσα από ποιες διαδικασίες;
Θα μου πείτε: το κίνημα εξασθένησε και στη θέση του δημιουργήθηκε ένας σύλλογος, ο οποίος μέσα από τις δικές του εσωτερικές διαδικασίες αποφάσισε κάτι άλλο, διαφορετικό από αυτό που ήταν ο αρχικός στόχος του. Εντάξει λοιπόν. Αφού είναι έτσι, ας μιλάει μόνο για λογαριασμό του και ας πάρει και την ευθύνη αυτών των αποφάσεών του. Δεν δικαιούται να μιλάει για λογαριασμό του Αρτινού Λαού, ούτε για λογαριασμό του Κινήματος του Κάστρου και των αγωνιζόμενων ανθρώπων του, που δεν θέλουν μπράβους και πορτιέρηδες στην πύλη του Κάστρου, ούτε χλιδάτες αίθουσες ξενοδοχείων, με επιχειρηματίες που θα λογαριάζουν μόνο το κέρδος, θα χρεώνουν ακριβά τον καφέ και θα απαγορεύουν την είσοδο σε όποιον δεν συνάδει με την αισθητική τους!
Το Κάστρο ανήκει στον αρτινό λαό. Η δημόσια περιουσία και οι δημόσιοι χώροι είναι δικαίωμα και κοινωνικό αγαθό. Δεν είναι εμπόρευμα.
Αυτοί που θεοποιούν την ιδιωτική πρωτοβουλία και το κέρδος, απαξιώνοντας καθετί δημόσιο, συλλογικό ή συνεργατικό, ακριβώς επειδή είναι ανίκανοι να σκεφτούν και να πράξουν διαφορετικά, στριμωγμένοι μέσα στη νεοφιλελεύθερη αντίληψη και πρακτική τους, ας ανοίξουν λίγο τα θολωμένα μάτια τους και ας δουν την πληθώρα παραδειγμάτων εκατοντάδων Δήμων, οι οποίοι ακόμα και σ΄αυτές τις συνθήκες της κρίσης και της συντηρητικής διαχείρισης, συναισθάνονται το καθήκον και την ευθύνη τους, κάνουν έργα, παίρνουν πρωτοβουλίες και διαφυλάσσουν δημόσια και δημοτική περιουσία προς όφελος των δημοτών τους, αυτοδιαχειρίζονται δημοτικούς χώρους και τους προστατεύουν από τα κερδοσκοπικά σχέδια των αετονύχηδων. Πολλές φορές μάλιστα με αγώνες και συγκρούσεις, ακόμα και με την κεντρική εξουσία. Γιατί πάντα υπάρχει και άλλος δρόμος!
Ο Δήμος έχει καθήκον και υποχρέωση να εξασφαλίσει τον κοινωνικό χαρακτήρα ενός χώρου κι ενός μνημείου, που όχι μόνο ανήκει στην Ιστορία της πόλης, αλλά κυρίως ανήκει στους ανθρώπους της και στις μελλοντικές γενιές της. Σ΄αυτή τη νέα γενιά που βιώνει σήμερα την ανεργία, τη φτώχεια, την αποξένωση, την έλλειψη χώρων και τρόπων δημιουργικής έκφρασης! Σ΄αυτή τη νεολαία που δεν θέλει να πίνει πανάκριβο καφέ σε άβολα σταντ, αλλά γουστάρει να κάθεται καταγής, στο χορτάρι, να ονειρεύεται, ν΄ακούει μουσική, να παίζει θέατρο, να χορεύει και να γελά ελεύθερα. Γι΄αυτά παλέψαμε όλοι εμείς που απαρτίζαμε τότε το Κίνημα του Κάστρου. Για όλα αυτά θα συνεχίσουμε να παλεύουμε και σήμερα… και αύριο… και πάντα!
Λίτσα Κιτσαντά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου