*Της Λίτσας Κιτσαντά
Η τρικομματική κυβέρνηση του μνημονίου και της πιο σκληρής λιτότητας που έχει βιώσει η χώρα μας, από τον πόλεμο και μετά, γνωρίζοντας ότι βαδίζει πάνω σε κινούμενη άμμο, επιχειρεί ν΄ αλλάξει την ατζέντα. Μετά την οριακή ψήφιση από τη Βουλή του Μνημονίου Νο 3, τις διαρροές στο κυβερνητικό στρατόπεδο και τον φόβο που την διακατέχει για τη συνοχή της, τρέμει τη διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και την ανοδική πορεία (και το ρίζωμα) του ΣΥΡΙΖΑ–ΕΚΜ στην κοινωνία. [...]
Η τρικομματική κυβέρνηση του μνημονίου και της πιο σκληρής λιτότητας που έχει βιώσει η χώρα μας, από τον πόλεμο και μετά, γνωρίζοντας ότι βαδίζει πάνω σε κινούμενη άμμο, επιχειρεί ν΄ αλλάξει την ατζέντα. Μετά την οριακή ψήφιση από τη Βουλή του Μνημονίου Νο 3, τις διαρροές στο κυβερνητικό στρατόπεδο και τον φόβο που την διακατέχει για τη συνοχή της, τρέμει τη διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και την ανοδική πορεία (και το ρίζωμα) του ΣΥΡΙΖΑ–ΕΚΜ στην κοινωνία. [...]
Η κυβέρνηση γνωρίζει καλά ότι στο οικονομικό–κοινωνικό πεδίο είναι χαμένη από χέρι. Η πιστή εφαρμογή του μνημονίου, που σημαίνει στις πράξη χιλιάδες απολύσεις, αύξηση της ανεργίας, περαιτέρω μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και επέκταση της φοροεπιδρομής στα λαϊκά νοικοκυριά, δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν ενταθεί ο φόβος και η ανασφάλεια των «από κάτω» και κατ΄ επέκταση η εξάντληση και η αποδυνάμωσή τους. Η κυβέρνηση και η τρόικα μας θέλει γονατισμένους και υπάκουους, να δουλεύουμε από το πρωί ως το βράδυ με μισθούς πείνας, να πληρώνουμε όλο και περισσότερους φόρους, να μην απεργούμε (υπό τον φόβο της απόλυσης), να κάνουμε υπομονή και να τηρούμε το Νόμο.
Το δόγμα «νόμος και τάξις» που υιοθετεί η ατζέντα της κυβέρνησης Σαμαρά, με την ανοχή και τη στήριξη και των άλλων δύο εταίρων (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ), ώστε να λειτουργήσει ως αντιπερισπασμός τόσο στους κοινωνικούς αγώνες, όσο και στην διεύρυνση της απήχησης της αριστεράς σε όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα –ιδίως στα υπό κατάρρευση μεσαία στρώματα– δεν είναι απλά μια επικοινωνιακή στρατηγική. Είναι η στρατηγική για την ιδεολογική ηγεμονία των μνημονιακών δυνάμεων (κυβέρνησης, οικονομικής ολιγαρχίας και μιντιακού συστήματος) πάνω στην κοινωνία και ιδιαίτερα στα διαρκώς πληττόμενα και φτωχοποιούμενα μικρομεσαία στρώματα. Η επιβολή του «νόμου και τάξις» είναι το αντίτιμο για τη στέρηση των δικαιωμάτων τους.
Η «ποινικοποίηση» απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων, αλλά και η «οιονεί κατάργηση» της απεργίας, μέσα από το μέτρο της επιστράτευσης των εργαζομένων, η βίαιη καταστολή εργατικών αγώνων και κινημάτων (π.χ των κατοίκων Χαλκιδικής ενάντια στο Χρυσό κλπ), η βίαιη ανακατάληψη κτιρίων που λειτουργούσαν επί δεκαετίες χωρίς να ενοχλούν ως χώροι στέγασης, εναλλακτικής πολιτιστικής – πολιτικής έκφρασης και αυτοοργάνωσης, ο βασανισμός συλληφθέντων από την αστυνομία και η δημόσια διαπόμπευσή τους, αλλά και αυτή ακόμα η υποβάθμιση της Βουλής, μέσα από τον ευτελισμό της κοινοβουλευτικής διαδικασίας και της διακυβέρνησης με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου (κι όλα αυτά με την επίκληση του Νόμου!) είναι μόνο κάποιες από τις πλευρές που συνιστούν αυτό το ιδιότυπο σκηνικό που διαγράφεται στην Ελλάδα του μνημονίου, δηλαδή μιας «Δημοκρατίας υπό καθεστώς εξαιρέσων ή εκτάκτων αναγκών»!
Η επίκληση του «Νόμου» από τον κ. Δένδια, αντικαθιστά την έννοια του «Δικαίου». Πού είναι το Κράτος Δικαίου όταν βασανίζονται άνθρωποι στα κρατητήρια; Πού είναι το κράτος Δικαίου όταν μένουν ατιμώρητες εγκληματικές φασιστικές συμμορίες, που πραγματοποιούν σχεδόν καθημερινές επιθέσεις σε βάρος ατόμων ή συλλογικοτήτων; Που είναι το Κράτος Δικαίου όταν αφήνονται να παρέρχονται άπρακτα τα αυτόφωρα για τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής, αλλά να τηρούνται με σπουδή για το δημοσιογράφο που βγάζει στη δημοσιότητα τη «λίστα Λαγκάρντ»; Πού είναι το κράτος Δικαίου για τους φοροφυγάδες μεγαλοκαταθέτες τραπεζών του εξωτερικού και για όλους αυτούς που από τις υπουργικές ή άλλες υψηλές θέσεις τους έκλεβαν και ροκάνιζαν τον πλούτο αυτής της χώρας; Πού είναι το Κράτος Δικαίου όταν οφειλέτες του Δημοσίου ή του ΤΕΒΕ ακόμα και για μικρά ποσά οδηγούνται στη φυλακή αφήνοντας οικογένειες σε απόγνωση και οι μεγιστάνες του πλούτου, οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι και οι μεγαλομέτοχοι τηλεοπτικών καναλιών –αν και χρωστούν εκατομμύρια στο ΙΚΑ, στο Δημόσιο και αλλού– έχοντας εξασφαλίσει (ως καλοί πατριώτες!) τα εκατομμύριά τους στις ελβετικές τράπεζες (πολλοί από αυτούς αφορολόγητα) χαριεντίζονται καθημερινά με κυβερνητικούς παράγοντες και μας κουνούν στο δάχτυλο στα τηλεπαράθυρα;
Όταν η έννοια του «νόμου» δεν συμβαδίζει με αυτή της «κοινωνικής δικαιοσύνης» κι όταν η έννοια της «τάξης» περιέχει αποκλειστικά και μόνο «καταστολή και κρατική βία», τότε δυστυχώς δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τους «από κάτω», παρά η ενδυνάμωση και μαζικοποίηση των ταξικών και κοινωνικών αγώνων, που θα ανατρέψει το καθεστώς της κοινωνικής αδικίας και του αυταρχισμού, μαζί με την οικονομική πολιτική που εξαθλιώνει, καταπιέζει και καταστέλλει. Και σ΄ αυτούς τους αγώνες, η συνείδηση του λαού περί της «νομιμότητας» δεν μπορεί παρά να ταυτίζεται με αυτή της κοινωνικής δικαιοσύνης!
Το δόγμα «Νόμος και Τάξις» όμως, πέραν του ότι «σπέρνει θύελλες για να θερίσει ανέμους», είναι επικίνδυνο και για τους εξής ακόμη λόγους: Γιατί κινείται στα πλαίσια της ιδεολογίας της ακροδεξιάς, επιδιώκοντας να εθίσει την κοινωνία στην ανοχή αυταρχικών και συντηρητικών αντιλήψεων και συμπεριφορών, με την ταυτόχρονη υποταγή της στο «δίκαιο της επιβολής». Γιατί επιτείνει την ανασφάλεια, ακόμα κι αν θεωρητικά υπάρχει δήθεν για να την εξαλείψει. Γιατί ακόμα επιτείνει στους πολίτες τον φόβο, το αίσθημα της ματαιότητας, της υποχώρησης κι εν τέλει της καταπίεσης σε όλα τα πεδία (κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό). Γιατί το δόγμα «Νόμος και Τάξις» αποτελεί τον πυρήνα του φασισμού. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι πάνω σ΄ αυτό στηρίχθηκαν ανελεύθερα καθεστώτα και δικτατορίες σε πολλές χώρες του πλανήτη. Ούτε φυσικά είναι τυχαίο ότι η Χρυσή Αυγή όχι μόνο το ενστερνίζεται κατά γράμμα, αλλά επιχαίρει κιόλας, καθώς γνωρίζει ότι της ανοίγει δρόμους. Και γιατί τέλος, το δόγμα αυτό δεν αποτελεί παρά το ιδεολογικό επικάλυμμα και το εργαλείο της πιο μεροληπτικής ταξικής πολιτικής των συμφερόντων του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων και των υποτελών τάξεων.
Ας προσέχουν λοιπόν αυτοί που το υιοθετούν και το προτάσσουν. Ας προσέχουν κι αυτοί που το ανέχονται. Γιατί, δυστυχώς, κάποιες φορές υπάρχουν και δρόμοι χωρίς επιστροφή!!
*Η Λίτσα Κιτσαντά είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
Το δόγμα «νόμος και τάξις» που υιοθετεί η ατζέντα της κυβέρνησης Σαμαρά, με την ανοχή και τη στήριξη και των άλλων δύο εταίρων (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ), ώστε να λειτουργήσει ως αντιπερισπασμός τόσο στους κοινωνικούς αγώνες, όσο και στην διεύρυνση της απήχησης της αριστεράς σε όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα –ιδίως στα υπό κατάρρευση μεσαία στρώματα– δεν είναι απλά μια επικοινωνιακή στρατηγική. Είναι η στρατηγική για την ιδεολογική ηγεμονία των μνημονιακών δυνάμεων (κυβέρνησης, οικονομικής ολιγαρχίας και μιντιακού συστήματος) πάνω στην κοινωνία και ιδιαίτερα στα διαρκώς πληττόμενα και φτωχοποιούμενα μικρομεσαία στρώματα. Η επιβολή του «νόμου και τάξις» είναι το αντίτιμο για τη στέρηση των δικαιωμάτων τους.
Η «ποινικοποίηση» απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων, αλλά και η «οιονεί κατάργηση» της απεργίας, μέσα από το μέτρο της επιστράτευσης των εργαζομένων, η βίαιη καταστολή εργατικών αγώνων και κινημάτων (π.χ των κατοίκων Χαλκιδικής ενάντια στο Χρυσό κλπ), η βίαιη ανακατάληψη κτιρίων που λειτουργούσαν επί δεκαετίες χωρίς να ενοχλούν ως χώροι στέγασης, εναλλακτικής πολιτιστικής – πολιτικής έκφρασης και αυτοοργάνωσης, ο βασανισμός συλληφθέντων από την αστυνομία και η δημόσια διαπόμπευσή τους, αλλά και αυτή ακόμα η υποβάθμιση της Βουλής, μέσα από τον ευτελισμό της κοινοβουλευτικής διαδικασίας και της διακυβέρνησης με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου (κι όλα αυτά με την επίκληση του Νόμου!) είναι μόνο κάποιες από τις πλευρές που συνιστούν αυτό το ιδιότυπο σκηνικό που διαγράφεται στην Ελλάδα του μνημονίου, δηλαδή μιας «Δημοκρατίας υπό καθεστώς εξαιρέσων ή εκτάκτων αναγκών»!
Η επίκληση του «Νόμου» από τον κ. Δένδια, αντικαθιστά την έννοια του «Δικαίου». Πού είναι το Κράτος Δικαίου όταν βασανίζονται άνθρωποι στα κρατητήρια; Πού είναι το κράτος Δικαίου όταν μένουν ατιμώρητες εγκληματικές φασιστικές συμμορίες, που πραγματοποιούν σχεδόν καθημερινές επιθέσεις σε βάρος ατόμων ή συλλογικοτήτων; Που είναι το Κράτος Δικαίου όταν αφήνονται να παρέρχονται άπρακτα τα αυτόφωρα για τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής, αλλά να τηρούνται με σπουδή για το δημοσιογράφο που βγάζει στη δημοσιότητα τη «λίστα Λαγκάρντ»; Πού είναι το κράτος Δικαίου για τους φοροφυγάδες μεγαλοκαταθέτες τραπεζών του εξωτερικού και για όλους αυτούς που από τις υπουργικές ή άλλες υψηλές θέσεις τους έκλεβαν και ροκάνιζαν τον πλούτο αυτής της χώρας; Πού είναι το Κράτος Δικαίου όταν οφειλέτες του Δημοσίου ή του ΤΕΒΕ ακόμα και για μικρά ποσά οδηγούνται στη φυλακή αφήνοντας οικογένειες σε απόγνωση και οι μεγιστάνες του πλούτου, οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι και οι μεγαλομέτοχοι τηλεοπτικών καναλιών –αν και χρωστούν εκατομμύρια στο ΙΚΑ, στο Δημόσιο και αλλού– έχοντας εξασφαλίσει (ως καλοί πατριώτες!) τα εκατομμύριά τους στις ελβετικές τράπεζες (πολλοί από αυτούς αφορολόγητα) χαριεντίζονται καθημερινά με κυβερνητικούς παράγοντες και μας κουνούν στο δάχτυλο στα τηλεπαράθυρα;
Όταν η έννοια του «νόμου» δεν συμβαδίζει με αυτή της «κοινωνικής δικαιοσύνης» κι όταν η έννοια της «τάξης» περιέχει αποκλειστικά και μόνο «καταστολή και κρατική βία», τότε δυστυχώς δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τους «από κάτω», παρά η ενδυνάμωση και μαζικοποίηση των ταξικών και κοινωνικών αγώνων, που θα ανατρέψει το καθεστώς της κοινωνικής αδικίας και του αυταρχισμού, μαζί με την οικονομική πολιτική που εξαθλιώνει, καταπιέζει και καταστέλλει. Και σ΄ αυτούς τους αγώνες, η συνείδηση του λαού περί της «νομιμότητας» δεν μπορεί παρά να ταυτίζεται με αυτή της κοινωνικής δικαιοσύνης!
Το δόγμα «Νόμος και Τάξις» όμως, πέραν του ότι «σπέρνει θύελλες για να θερίσει ανέμους», είναι επικίνδυνο και για τους εξής ακόμη λόγους: Γιατί κινείται στα πλαίσια της ιδεολογίας της ακροδεξιάς, επιδιώκοντας να εθίσει την κοινωνία στην ανοχή αυταρχικών και συντηρητικών αντιλήψεων και συμπεριφορών, με την ταυτόχρονη υποταγή της στο «δίκαιο της επιβολής». Γιατί επιτείνει την ανασφάλεια, ακόμα κι αν θεωρητικά υπάρχει δήθεν για να την εξαλείψει. Γιατί ακόμα επιτείνει στους πολίτες τον φόβο, το αίσθημα της ματαιότητας, της υποχώρησης κι εν τέλει της καταπίεσης σε όλα τα πεδία (κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό). Γιατί το δόγμα «Νόμος και Τάξις» αποτελεί τον πυρήνα του φασισμού. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι πάνω σ΄ αυτό στηρίχθηκαν ανελεύθερα καθεστώτα και δικτατορίες σε πολλές χώρες του πλανήτη. Ούτε φυσικά είναι τυχαίο ότι η Χρυσή Αυγή όχι μόνο το ενστερνίζεται κατά γράμμα, αλλά επιχαίρει κιόλας, καθώς γνωρίζει ότι της ανοίγει δρόμους. Και γιατί τέλος, το δόγμα αυτό δεν αποτελεί παρά το ιδεολογικό επικάλυμμα και το εργαλείο της πιο μεροληπτικής ταξικής πολιτικής των συμφερόντων του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων και των υποτελών τάξεων.
Ας προσέχουν λοιπόν αυτοί που το υιοθετούν και το προτάσσουν. Ας προσέχουν κι αυτοί που το ανέχονται. Γιατί, δυστυχώς, κάποιες φορές υπάρχουν και δρόμοι χωρίς επιστροφή!!
*Η Λίτσα Κιτσαντά είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου