 |
| Απεργία εργατριών του ιματισμού (αρχές του 20ου αιώνα) |
Η 8η Μαρτίου, ημέρα της γυναίκας, δεν είναι γιορτή. Δεν είναι μια μέρα ανταλλαγής αβροτήτων και συμπάθειας μεταξύ των φύλων. Δεν είναι ούτε η «ημέρα της μητέρας», ούτε η «ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου».
Η «ημέρα της γυναίκας» είναι μια ημέρα τιμής στους αγώνες του γυναικείου κινήματος.
Το γυναικείο–φεμινιστικό κίνημα μέσα στο χρόνο μετεξελίσσεται.
Κάθε νέος αγώνας, κάθε νέα πολιτική διεκδίκηση των γυναικών, είναι συνυφασμένη με την κοινωνική και πολιτική εξέλιξη της κοινωνίας.
Σήμερα οι κατακτήσεις του γυναικείου κινήματος αμφισβητούνται με πρόσχημα την οικονομική κρίση και παίρνονται πίσω σημαντικές κατακτήσεις.
Στις μέρες μας οι γυναίκες αποκλείονται ολοένα και περισσότερο από την εργασία.
Η ανεργία τις έχει σαρώσει, με 3 στις 10 να μην έχουν κάποια απασχόληση.
Στις νέες γυναίκες το ποσοστό της ανεργίας φτάνει το δυσθεώρητο 66%.
Οι γυναίκες, επίσης, αποτελούν το 63% των μερικά απασχολουμένων με μισθούς εξευτελιστικούς -κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ χιλιάδες εξαναγκάζονται να δουλεύουν ανασφάλιστες.
Επιπλέον, σύμφωνα με έρευνα της Eurostat, οι γυναίκες αμείβονται περίπου με το 78% των αμοιβών των ανδρών.
Σε μια αγορά εργασίας, που οι μνημονιακές πολιτικές την έχουν μετατρέψει σε ζούγκλα, οι προκαταλήψεις κατά την πρόσληψη έναντι των εγκύων ή των πιθανά μελλοντικά εγκύων έχουν γιγαντωθεί.
Το αποτέλεσμα είναι η γυναίκα να πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στην εργασία και τη μητρότητα.
Η ανειδίκευτη και κακοπληρωμένη εργασία, η υποτίμηση, η ανασφάλεια, η υποβάθμιση και οι διακρίσεις είναι οι νέοι όροι με τους οποίους καλούνται να συμβιβαστούν μεγάλα τμήματα του γυναικείου πληθυσμού.
Οι συνεχείς απολύσεις, η πατριαρχική αντίληψη που θέλει πρωτίστως στην αγορά εργασίας τους άντρες, συντελούν στα υψηλότατα ποσοστά ανεργίας των γυναικών –και ειδικά των νέων.
Το γυναικείο – φεμινιστικό κίνημα είναι ένα αμιγώς πολιτικό κίνημα.
Είναι ένα θεμελιώδες κίνημα που στη πορεία του συναντήθηκε με τις πιο ριζοσπαστικές κοινωνικές διεκδικήσεις.
Είναι ένα κίνημα που ξεπερνά τα όρια της κοινωνικής τάξης, της φυλής, της κουλτούρας και της θρησκείας και απευθύνεται σε θέματα που απασχολούν όλες τις γυναίκες κάθε κοινωνίας.
Το γυναικείο κίνημα παρέδωσε σε όλους και όλες ως παρακαταθήκη, δικαιώματα που σήμερα λίγο ή πολύ θεωρούμε δεδομένα, όπως η πρόσβαση στην εκπαίδευση, το δικαίωμα της ψήφου.
Εξαιτίας του γυναικείου κινήματος η ενδοοικογενειακή κακοποίηση και ο βιασμός εντός γάμου αποτελούν ποινικά κολάσιμες πράξεις. Εξαιτίας του γυναικείου κινήματος αναγνωρίστηκε ο βιασμός σε καιρό πολέμου ως πράξη γενοκτονίας.
Όπως, πρόσφατα είπε και ο Αλέξης Τσίπρας, για εμάς στην αριστερά, δεν υπάρχει αριστερή ταυτότητα χωρίς φεμινιστική διάσταση.
Για εμάς στην αριστερά, η γυναικεία υποτέλεια ως μορφή ανισότητας, δε χωρά στην κοινωνία που οραματιζόμαστε.
Για αυτό και αντιστεκόμαστε στη συστημική επιλογή που επιχειρεί να διευρύνει τον γυναικείο αποκλεισμό από το δημόσιο πεδίο και τις κοινωνικές διεκδικήσεις.
Το 1892 έγινε στην Ελλάδα η πρώτη απεργία εργατριών.
Ήταν υφάντριες του εργοστασίου υφαντουργίας των αδελφών Ρετσίνα στον Πειραιά που απέργησαν, όταν η εργοδοσία αποφάσισε να μειώσει την αμοιβή τους από 80 σε 65 λεπτά.
Το 2013 κάποιες άλλες γυναίκες βρίσκονται και πάλι στη πρώτη γραμμή των αγώνων.
Αγωνίζονται στο δρόμο, στο χώρο εργασίας τους, στη γειτονιά τους.
Αγωνίζονται για να ανατρέψουν τις μνημονιακές πολιτικές που καταστρέφουν τις ζωές μας.
Σε αυτό τον αγώνα δεν είναι καμία μόνη της, είμαστε όλες μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου