του Χρυσοβαλάντη Τσιάλη*
Ο Μπέρτολτ Μπρέχτ νομίζω ότι περιγράφει με γλαφυρό τρόπο αυτό που νιώθει και αισθάνεται αυτές τις μέρες η εκπαιδευτική κοινότητα.
Ίσως πραγματικά να είναι η πρώτη φορά που ξεκινά κυβέρνηση να επιστρατεύει απεργούς πριν καλά καλά ξεκινήσει η απεργία, επιστρατεύει «προληπτικά», επιστρατεύει την πρόθεση, επιστρατεύει το δικαίωμα. Και το κάνει αυτό για τέταρτη συνεχόμενη φορά και μάλιστα την στιγμή που επιτίθεται βάναυσα, αυταρχικά και λυσσαλέα σε όλες τις κοινωνικές διεκδικήσεις και κατακτήσεις.
Οι εκπαιδευτικοί στο σήμερα με παλικαρίσια στάση παλεύουν κάτι τόσο απλό που θα έπρεπε να το παλεύει συνολικά όλη η κοινωνία, που έχει χάσει τα τελευταία δυο χρόνια ότι κατακτήσεις και δικαιώματα σχεδόν ενός αιώνα. Το βασικό που παλεύουν αν προσπαθήσουμε να το εξηγήσουμε είναι κατά αρχάς το δικαίωμα της δωρεάν και δημόσιας παιδείας, το δικαίωμα στην εργασία, την ίδια την δημοκρατία πλέον.
Η αύξηση των δυο ωρών που ίσως να φαίνονται τόσο λίγες στους περισσότερους, στους καθηγητές και στο δημόσιο σχολείο επιφέρει συντριπτικές αλλαγές. Αυτομάτως καταργείται ο θεσμός των ωρομίσθιων, ανθρώπων (εκπαιδευτικών) που φεύγουν από τα σπίτια τους για εργασία πολύ λίγων ωρών με πενιχρά έσοδα και υπέρογκα έξοδα, αλλά τόσο απαραίτητη για πολλούς από μας . Ενώ ταυτόχρονα πρέπει να σημειωθεί ότι με την αύξηση των 2 ωρών ,θα μείνουν άνεργοι όλοι οι αναπληρωτές πάνω από 10.000 άνθρωποι που ισοδυναμεί με 10% απολύσεις στον κλάδο.
Με τις καινούργιες συνθήκες λοιπόν πολλοί νέοι εκπαιδευτικοί πρέπει εκτός των άλλων να σταματήσουν να ονειρεύονται και να ελπίζουν ότι κάποια στιγμή μπορούν να έχουν ένα πιο σίγουρο και σταθερό μέλλον . Ταυτόχρονα οι νέοι εκπαιδευτικοί δεν θα έχουν δικαίωμα να εργαστούν ούτε σε ιδιωτικά σχολεία ως ωρομίσθιοι λόγο αυτής της αύξησης των τόσο λίγων δυο ωρών. Την ίδια στιγμή μάλιστα που αυτοί που είναι ήδη διορισμένοι είναι πιθανόν να πρέπει να αλλάξουν στις ταυτότητες τους τον τόπο διαμονής τους επίσης λόγω των καινούργιων εξαγγελιών .
Σε όλο αυτό, είναι περίεργο και το γεγονός του ότι οι συζητήσεις κινούνται γύρω από την έκφραση “ στις πλάτες των παιδιών”. Κανείς δεν έχει σκεφτεί, ας πούμε, το “μέλλον” τους; Αυτό είχαμε συνηθίσει μέχρι προσφάτως, “το μέλλον των παιδιών”. Αλλά βεβαίως οι “πλάτες” παραπέμπουν σε “βάρη”, καθώς και στις αρετές της καρτερίας και της αντοχής, ενώ αντιθέτως η επίκληση του “μέλλοντος” θα αφαιρούσε και την τελευταία επίφαση σοβαρότητας από όποιον έχει παρ΄ όλα αυτά το θράσος να μιλά για “τα παιδιά μας”. Τα τελευταία στοιχειά για την ανεργία των νέων οι οποίοι τρέχουν απλά για να συμπληρώσουν ώρες εργασίας σε πεντάμηνα που εξαγγέλλονται, το προδιαγράφουν το μέλλον τους. Αλλά μάλλον κάπως έτσι καταλαβαίνουν κάποιοι τον όρο νέα γένια: «η γενιά των χαμένων ονείρων»
Όσον αφορά τώρα στον ορό “παιδιά” θα ήταν περισσότερο δόκιμο να περιγράφονται και να αναφέρονται σαν “άλογα κούρσας” ή σαν πειραματόζωα αν σκεφτεί κανείς όλους του υποψηφίους της τελευταίας δεκαετίας και μαζί μ’αυτούς πολύ πιθανό και τον εαυτό του. Αυτή όμως η μερίδα της κοινωνίας αποκλείει, ακόμη και τώρα, κάθε ενοχλητικό και ξένο προς την εξεταστική διαδικασία ερώτημα (λ.χ. αν πρόκειται στο άμεσο μέλλον να υπάρχουν σχολεία, και τί είδους, ή καθηγητές ή διδακτικά βιβλία ή τάξεις με περισσότερους των 30 μαθητών ή υποχρεωτικές αλλαγές σχολικού περιβάλλοντος λόγω συμπτύξεων κ.ο.κ.).
Κλείνοντας λοιπόν αυτή την μικρή τοποθέτηση θεωρώ ότι όλη η κοινωνία πρέπει να σταθεί στο πλευρό των πιθανών απολυμένων ή αδιόριστων ή υπεράριθμων ή διαθέσιμων ή μετακινούμενων καθηγητών, στο πλευρό αυτών που τρέχουν από stage σε stage και τελικά στο πλευρό των δασκάλων μας και κατά συνεπεία και των παιδιών μας που τους ευχόμαστε να εκπληρώσουν κάθε όνειρο τους.
«Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει.»
Μπέρτολτ Μπρεχτ
* Φυσικός, Μέλος ΣΥΡΙΖΑ Άρτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου